Who are the friends of the communists? - Telugu

 Who are the friends who support the communists?

*కమ్యూనిస్టులను గట్టెక్కించే స్నేహితులెవరు?*

*డానీ* 

శతవార్షికోత్సవాలు జరుపుకుంటున్న భారత కమ్యూనిస్టు పార్టీలు ప్రజల్లో మళ్ళీ ఉత్తేజాన్ని, ఉత్సాహాన్ని నింపగలవా? అనే ప్రశ్న ఇప్పుడు బలంగా వినిపిస్తున్నది.  

మన దేశంలో  కమ్యూనిస్టు పార్టిలు వంద చీలికలు కావచ్చుగానీ అవి  సాధించిన విజయాలు కూడ అంతకు మించి వున్నాయి. భారత రాజ్యాంగ రచనలోనే కమ్యూనిస్టుల ప్రభావం కనిపిస్తుంది. రాజ్యాంగ రచన సాగుతున్న కాలంలో కమ్యూనిస్టు పార్టి దేశంలో రెండు చోట్ల  రైతాంగ సాయుధ పోరాటాలకు నాయకత్వం వహిస్తున్నది. చైనాలో అప్పుడే సాయుధపోరాటం విజయవంతమై పీపుల్స్ రిపబ్లిక్ ఏర్పడింది. రెండవ ప్రపంచ యుధ్ధంలో నాజీ హిట్లర్ ను ఓడించడంతో ప్రపంచ వ్యాప్తంగా రష్యా పేరు ఒక వెలుగు వెలుగుతోంది. అలాంటి సాయుధ పోరాటాలను నివారించే ఒక రక్షణాత్మక విధానంగా కూడ రాజ్యాంగ రచన సాగింది.

రాజ్యాంగం అమల్లోనికి వచ్చిన తరువాత, సామాన్య ప్రజల హితం కోసం రూపుదిద్దుకున్న అనేక చట్టాలు కమ్యూనిస్టుల ప్రభావంతో వచ్చినవే. జమిందారీవ్యవస్థ రద్దు, భూపరిమితి చట్టాలు, పారిశ్రామిక వివాదాల చట్టం, కనీస వేతనాల చట్టం, వెట్టి చాకిరీ వ్యవస్థ రద్దు, అటవీ భూములపై ఆదివాసులకు హక్కులు మొదలైనవన్నీ కమ్యూనిస్టు – నక్సలైట్ ఉద్యమాల ప్రభావంతో వచ్చినవే. 

ఇందిరా గాంధీ గరిబి హటావో, ఎన్ టి రామారావు కిలో రెండు రూపాయల బియ్యం, జనతా వస్త్రాలు, పేదలకు ఉచిత ఇళ్ళు వగయిరా పథకాలు కూడ కమ్యూనిస్టు అభిమానుల్ని తమ వైపుకు లాక్కోవడానికి ప్రవేశపెట్టిన  పథకాలే. 

కమ్యూనిస్టు పార్టి, సంఘపరివారం ఒకేసారి పుట్టాయి. అన్ని రకాల వనరులు, వంద అనుబంధ సంస్థలు వున్నప్పటికీ  సంఘపరివారం సంపూర్ణ అధికారాన్ని హస్తగతం చేసుకోవడానికి దాదాపు తొంభయి యేళ్లు పట్టింది. దానికి కారణం కమ్యూనిస్టు పార్టిలు అనుసరించిన  మతసామరస్య భావజాలమే!.

అయితే, కమ్యూనిస్టు పార్టీల నాయకులకు కూడ స్థలకాల  పరిమితులు వున్నాయి. తొలితరం కమ్యూనిస్టు నాయకులు గ్రామాల్లో భూమి సంబంధిత సామాజికవర్గాల నుండి వచ్చినవారు. వ్యవసాయం,  నీటిపారుదలల గురించీ గొప్ప పరిజ్ఞానం వున్నవారు. వ్యవసాయ కూలీల మీద గొప్ప సానుభూతి వున్నవారు. అప్పటి పరిస్థితుల్లో వ్యవసాయ కూలీల విముక్తే దేశవిముక్తి అని గట్టిగా నమ్మినవారు. ఆ దృక్పథంతోనే ‘ఆంధ్రా థీసిస్’, ‘వ్యవసాయిక విప్లవం’ వంటి కార్యక్రమాలు పుట్టాయి. జాతీయ స్థూల ఉత్పత్తిలో వ్యవసాయరంగానికి సింహవాటా వున్న కాలం అది. అందువల్ల కమ్యూనిస్టు పార్టిలు అప్పట్లో వెలుగులో కొనసాగాయి. ఒక మహా యంత్రవిప్లవం ఒకటి వస్తుందనిగానీ, ఉత్పత్తి సంబంధాల సమీకరణలు సమూలంగా మారిపోతాయనిగానీ వాళ్ళు ఊహించలేదు. అది వారి కాల పరిమితి.

1990వ దశకంలో ప్రపంచ వ్యాప్తంగా కమ్యూనిజానికి ఆమోదాంశం సంక్షోభంలో పడింది.  ప్రపంచ విప్లవ కేంద్రంగా చాలాకాలం ఒక వెలుగు వెలిగిన రష్యా సోషలిస్టు దేశంగా పతనమైంది. చైనా సోషలిజం మీద కూడ అనుమానాలు తలెట్టాయి. సరిగ్గా ఈ సమయంలోనే కమ్యూనిజం మీద అంతిమపోరుకు ప్రపంచ బ్యాంకు సిధ్ధమైంది. ప్రపంచ వాణిజ్య సంస్థ ఆవిర్భవించింది.  సరళీకృత ఆర్ధిక విధానం వ్యాపించింది. కొత్త సాంకేతిక అభివృధ్ధిగా ఇన్ఫర్మేషన్ టెక్నాలజీ విజృంభించింది. జాతీయ స్థూల ఉత్పత్తిలో వ్యవసాయం వాటా 15 శాతానికి పడిపోయింది, పారిశ్రామిక ఉత్పత్తి వాటా కూడా ఆ స్థాయికే పరిమితం అయ్యింది. సేవారంగం అనూహ్యంగా పెరిగి దాదాపు 70 శాతానికి  చేరుకుంది. వర్గ స్పృహ వెనుకంజ వేసి ఉనికివాదం పెరిగింది.  

ఇండియాలో చేపట్టాల్సిన విప్లవ కార్యక్రమం ఏమిటో తోచక నలుగురు సభ్యులతో కూడిన ఒక బృందం 1951 ఫిబ్రవరిలో స్టాలిన్ దగ్గరకు వెళ్ళింది. “ముందు మీదేశాన్ని, మీ సమాజాన్నీ క్షుణ్ణంగా అధ్యయనం చేసి, దానికి అనువైన ఒక విప్లవ కార్యక్రమాన్ని రూపొందించుకోండి” అన్నాట్ట స్టాలిన్. 

భారత కుల మత తెగ రంగాల్లో తీవ్రంగా కొనసాగుతున్న  సంఘర్షణ కూడ వర్గపోరాటమేనని కమ్యూనిస్టు నాయకులకు అర్ధంకాలేదు. ఫలితంగా, ఎస్టి, ఎస్సి, బిసి, మైనారిటీలు, మహిళలు తదితర ఉనికివాద సమూహాలు చాలావరకు  కమ్యూనిస్టు పార్టీలకు దూరం అయ్యాయి. 

చైనాలో 1940 ప్రాంతంలో మావో చెప్పిన నూతన ప్రజాస్వామిక విప్లవమే ఇప్పటికీ మనదేశంలో అనేక కమ్యూనిస్టు పార్టీల కార్యక్రమంగా వుందంటే దిగ్భ్రాంతి కలుగుతుంది. చైనా నూతన ప్రజాస్వామిక విప్లవంలో సామ్రాజ్యవాద వ్యతిరేకత అనే కోణం కూడ వుంది. ఇక్కడ అదిలేదు. 

సరయిన సమయం కోసం ఎదురు చూస్తున్న సంఘపరివార శక్తులు కమ్యూనిస్టు పార్టీల బలహీన సమయంలో - ఆ 1990లలోనే - విజృభించారు. రాజకీయరంగంలో కమ్యూనిస్టుల వెనుకంజతో ఏర్పడిన శూన్యాన్ని వాళ్లు ఆక్రమించుకున్నారు. వాళ్ళు భౌగోళికంగానూ, భౌధ్ధికంగానూ వ్యాపించారు.  

సంఘపరివారం నాయకత్వంలోని ఎన్ డిఏ ప్రభుత్వాన్ని 2004 ఎన్నికల్లో  ఓడించిన ప్రజలు కమ్యూనిస్టుల మీద తమ నమ్మకాన్ని మరోసారి వ్యక్తం చేశారు. ఆ ఎన్నికల్లో వామపక్షాలకు 60 సీట్లు వచ్చాయి. రష్యా పతనం తరువాత ఇదొక అద్భుతం అనే చెప్పాలి. కాంగ్రెస్, కమ్యూనిస్టులు కలిసి ‘రైట్ ఆఫ్ ద సెంటర్’ కు వ్యతిరేకంగా ‘లెఫ్ట్ ఆఫ్ ద సెంటర్’గా యూపిఏ-1 ప్రభుత్వాన్ని ఎర్పాటు చేశాయి. దేశంలో ఆర్ధిక సంస్కరణల రూపశిల్పి అయిన  మన్మోహన్ సింగ్  ప్రధాని అయ్యారు. అయినప్పటికీ యూపిఏ-1 ప్రభుత్వం వామపక్షాల ప్రభావంతో ప్రజలకు అనేక మేళ్లు తలపెట్టింది. మహాత్మాగాంధీ జాతీయ గ్రామీణ ఉపాధి హామీ పథకం అలా రూపొందిందే. 

అయుతే, అమెరికాతో పౌర అణు ఒప్పందాన్ని వ్యతిరేకించిన వామపక్షాలు జులై 9, 2008న  యూపిఏ- 1 నుండి బయటికి వచ్చాయి.    పార్లమెంటరీ ప్రజాస్వామంలో ప్రజలు ఇచ్చిన ఒక సువర్ణ అవకాశాన్ని  వామపక్షాలు చేజేతులా పాడుచేసుకున్నాయి. ఇదో మహాతప్పిదం. వామపక్షాలు వదిలి వెళ్ళిపోయాక అధికారాన్ని నిలబెట్టుకోవడానికి కాంగ్రెస్ పార్టి రకరకాలవాళ్ళతో చేతులు కలిపి భ్రష్టుపట్టింది. ఇవన్నీ సంఘపరివారం సంపూర్ణ అధికారాన్ని చేపట్టడానికి దోహదం చేశాయి. ప్రజలకు కమ్యూనిస్టుల చర్యలు నచ్చలేదు. 2014 ఎన్నికల్లో కమ్యూనిస్టుల్ని ప్రజలు కఠినంగా శిక్షించారు. 

భారత కమ్యూనిస్టు ఉద్యమంలో మొదటి నుండీ రెండు పంథాల మధ్య ఒక చర్చ సాగుతూనే వుంది. ఇందులో మొదటిది; సాయుధపోరాటం ద్వార అధికారాన్నీ చేజిక్కించుకోవడం. రెండోది; పార్లమెంటరీ ప్రజాస్వామ్య ఎన్నికల ద్వార అధికారాన్ని చేపట్టడం. ఇప్పటికీ ఒకటి రెండు కమ్యూనిస్టు పార్టీలు మొదటి  పంథాలోనూ మిగిలిన కమ్యూనిస్టు పార్టీలు రెండో పంథాలోనూ కొనసాగుతున్నాయి. ఈ రెండు పంథాలూ ఇప్పుడు ఉనికిని కోల్పోయే ప్రమాదంలో పడ్డాయి. 

2026 కల్లా కమ్యూనిస్టు తీవ్రవాదులులేని (నక్సలైట్ ముక్త్)  దేశాన్ని నిర్మిస్తామని దేశహోంమంత్రి ప్రతినబూనారు.  మరోవైపు, 2024 లోక్ సభ ఎన్నికల్లో వామపక్షాలకు పడిన ఓట్లు 3 శాతం కూడలేవు. మొత్తం 543 సీట్లలో మూడు కమ్యూనిస్టు పార్టీలకు కలిపి 6 సీట్లుమాత్రమే వచ్చాయి.  రెండు పంథాల్లోనూ కమ్యూనిస్టు పార్టీలకు కూడ  ఇది సంక్షోభ సమయం. 

స్నేహహస్తాన్ని అందించే మిత్రులుంటే కష్టాలు సంక్షోభాలను అధిగమించడం పెద్ద కష్టం ఏమీకాదు. ఇప్పుడు కమ్యూనిస్టుల మిత్రులు ఎవరూ? అన్నది ప్రధాన ప్రశ్న. 

దేశంలో అనేకానేక ప్రజాసమూహాలు కష్టాల్లో వున్నాయి. వాటిల్లో ఆదివాసులు, ముస్లింలు అత్యధిక అణిచివేతను అనుభవిస్తున్నాయని ఇప్పటికే చాలామంది నిర్ధారించారు. ఆరెస్సెస్ సిధ్ధాంతవేత్త గురూజీ ఎంఎస్ గోల్వాల్కర్ 1968లో ప్రచురించిన ‘బంచ్ ఆఫ్ థాట్స్’ గ్రంధంలో ‘హిందూరాష్ట్ర’కు ముస్లింలు, కమ్యూనిస్టులు, క్రైస్తవులు అంతర్గత శత్రువులని ప్రకటించారు.  2014లో ఢిల్లీ జరిగిన వరల్డ్ హిందూ కాంగ్రెస్ మార్క్సిజం, మెకాలేయిజం, మిశనరీస్, మెటీరియలిజం, ముస్లిం ఎక్స్ట్రీమిజంలను 5 హానులుగా (malicious-5) ప్రకటించింది.  ప్రస్తుత జాతీయ భద్రతా సలహాదారులైన అజిత్ దోవాల్ 2014 ఫిబ్రవరిలో  తంజావూర్ లోని శాస్త్ర డీమ్డ్ యూనివర్శిటీలో ఓ స్మారక ప్రసంగం చేస్తూ “నాలుగు యుధ్ధరంగాలు’ అనే సిధ్ధాంతాన్ని ప్రతిపాదించారు.  సరిహద్దుల్లో శత్రుదేశాలతో, దేశంలో ఉగ్రవాదులు, తీవ్రవాదులతో పోరాడడమే గాకుండా దేశ శ్రేయస్సు కోసం పౌరసమాజం మీద కూడ యుధ్ధం చేయాల్సివుంటుంది అని వారు సిధ్ధాంతీకరించారు.  ఈ మాటను వారు 2021లో హైదరాబాద్ లో జరిగిన ఐపిఎస్ అధికారుల పాసింగ్ అవుట్ వేడుకల్లోనూ పునరుద్ఘాటించారు. 

ఒక చారిత్రక సందర్భంలో  కమ్యునిస్టుల నుండి దూరం జరిగిన ఫూలే-అంబేడ్కరిస్టుల్లో ఇప్పుడు ఒక స్పష్టమైన చీలిక కనిపిస్తున్నది. ఒక సమూహం బిజెపితో కలిసి నడుస్తున్నది. అది నచ్చని సమూహం కూడ ఒకటున్నది. అది కమ్యూనిస్టులు తమకు – బిజెపికన్నా- మెరుగయిన మిత్రులు అనుకుంటున్నది.  

వీటన్నింటినీ క్రోడీకరించుకుంటే కమ్యూనిస్టు పార్టీలతో కలిసి పనిచేయడానికి ఒక మహాసముద్రం సిధ్ధంగా వుందని అర్ధం అవుతుంది. ఆ దిశగా అడుగులు వేస్తే మరోసారి ఉజ్వల చరిత్రను సృష్టించడం కమ్యూనిస్టులకు అసాధ్యమేమీ కాదు. 

రచన ః విజయవాడ 24-02-2025

ప్రచురణ ః ఆంధ్రజ్యోతి 04-మార్చి – 2025

800 Words 

https://www.andhrajyothy.com/2025/editorial/who-are-the-friends-who-support-the-communists-1377537.html

Who are the Friends of Communists

 Who are the Friends of Communists

        The Communist parties of India, celebrating their centenary, are now confronted with the question: Can they once again stir enthusiasm and excitement among the people? 

        While the Communist parties in India have fractured into numerous factions, their achievements remain significant. During the time of the drafting of the Indian Constitution, Communist parties were leading armed peasant struggles in two regions. The Constitution itself was drafted in a way to prevent such struggles by adopting protective policies. After the Constitution came into effect, several welfare laws benefiting ordinary people were passed under the influence of the Communists. Laws such as the abolition of the Zamindari system, land ceiling laws, industrial dispute acts, minimum wage laws, the eradication of bonded labor, and the recognition of tribal rights over forest land were all products of the Communist and Naxalite movements. Welfare schemes like Indira Gandhi’s "Garibi Hatao" (Remove Poverty), N.T. Rama Rao's Kg Rice 2-rupees scheme, subsidy clothing, and free housing for the poor were also designed to attract Communist supporters.

        The Communist Party and the Sangh Parivar emerged around the same time. Despite having numerous resources and hundreds of affiliated organizations, it took the Sangh Parivar almost 90 years to gain complete control. This delay can be attributed to the Communist parties’ commitment to religious harmony. 

        However, even the leaders of the Communist parties had limitations based on time and place. The first-generation Communist leaders came from land-related social classes in rural areas, with a deep understanding of agriculture and irrigation. They had sympathy for agricultural laborers and strongly believed that the liberation of agricultural workers would lead to the liberation of the nation. It was this worldview that gave rise to movements like "Andhra Thesis" and "Agrarian Revolution." At that time, agriculture was the backbone of the national economy, and thus the Communist parties flourished. They did not foresee a massive industrial revolution or the fundamental changes in production relations that followed. That was their time limitation.

        In the 1990s, Communism worldwide entered a crisis phase. The once-luminous Soviet Union collapsed, and China’s commitment to socialism began to be questioned. The World Bank was ready for the ultimate battle against Communism, and the World Trade Organization emerged. Liberal  economic policies began to spread, and information technology boomed. The share of agriculture in national GDP dropped to 15%, and industrial production also shrank to similar levels, while the service sector unexpectedly surged to nearly 70%. Class consciousness became less relevant, and identity-based movements gained prominence.

        In February 1951, a group of four Communist leaders went to Stalin for advice on what revolutionary program India should follow. Stalin’s response was, "First, thoroughly study your country and society, and then design a revolutionary program suited to it." The Communist leaders failed to understand that the social struggles in India were deeply rooted in caste, religion, tribes and ethnic identity. As a result, Dalits, tribals, Muslims, women and other marginalized groups distanced themselves from the Communist parties. One may wonder to know that The  New Democratic Revolution (NDR) proposed by Mao in China during 1940s, is still the programme of many communist parties in India even today. The China's revolutions has a strong  anti-imperialist policy. Which is glaringly absent in our country. 

        As Communist parties weakened in the 1990s, the Sangh Parivar forces, who were waiting for the right moment, took advantage of the void in political space. They expanded both geographically and psychologically. 

        In the 2004 elections, the people expressed their trust in the Communists again, defeating the NDA (National Democratic Alliance) government led by the Sangh Parivar. The left-wing parties secured 60 seats, a remarkable achievement after the fall of the Soviet Union. The Congress and Communists came together to form a government known as the UPA-1, opposing the right-wing forces, with Manmohan Singh as the Prime Minister. Despite the fact that the Manmohan Singh himself is the architect of the Neo Economic Policies,  the UPA-1 government, shaped by leftist influence, introduced several welfare schemes, including the Mahatma Gandhi National Rural Employment Guarantee Act (MGNREGA).

    However, the left-wing parties forget their historical duty bestowed by the people,   left the UPA-1 government in July 2008, opposing the Indo-US nuclear deal. This was seen as a significant political misstep, and after the Communists exited, the Congress had to ally with various other parties, even indulging in corruption, to retain power. This shift in alliances helped the Sangh Parivar in its march towards complete dominance. The people became disillusioned with the Communists' actions, and in the 2014 elections, they suffered a severe setback.

        Since the inception of the Indian Communist movement, there has been a debate between two approaches: one advocating for armed struggle to seize power, and the other pushing for participation in parliamentary democracy. Even today, some two Communist parties follow the first approach, while the others continue with the second. However, both approaches now seem to be on the brink of extinction.

        Union Home Minister Amit Shah has vowed to build a "Naxal-free" India by 2026. On the other hand, in the 2024 Lok Sabha elections, the Communist parties barely received 3% of the vote, with just 6 seats out of 543. Both approaches are in crisis.

        The crucial question now is: Who are the friends who will support the Communists? 

        Many social groups in the country are currently facing oppression, with tribals and Muslims being particularly marginalized. M.S. Golwalkar, a key ideologue of the RSS (Rashtriya Swayamsevak Sangh), declared in his 1968 book 'Bunch of Thoughts' that Muslims, Communists, and Christians were internal threats to a Hindu state. In 2014, the World Hindu Congress in Delhi labeled Marxism, McCauleyism, missionaries, materialism, and Muslim extremism as the "malicious five."  National Security Advisor Ajit Doval, in a speech in February 2014, proposed the concept of "four battlefields": "Not only must we fight against enemy nations at the borders and against terrorism and extremism within the country, but we also must fight against the forces of civil society for the nation’s well-being."

        There is a visible rift among the groups that were once aligned with the Phule-Ambedkarist movements, who are now divided. Some are allying with the BJP, while others, who are opposed to the BJP, view the Communists as their better allies. All these developments indicate that, if organized, there is a sea of opportunity for Communists to forge alliances. If they take the right steps, they could create a new history, even in the current challenging times.

Danny, Social Analyst

[Source: Andhra Jyothy Editorial, March 4, 2025]